Çocukluğumun o tozlu patika yolu, kenarları çiçekli, ayağımda yeni spor ayakkabılarım üzerine toz kondurmadığım, okul yolundayım, sırtımda kendimden büyük bir çanta içi dolu kitap. Böyle başladı benim yolum.
Üzerinden hayatlar geçmiş ama sanki hiç bir şey olmamış gibi duran bir yol. Hala ayaklarımın altında, o tozun toprağın ve çiçeklerin üzerine asfalt döküldü ama biliyorum o kumral çocuk oralarda bir yerlerde hala yürüyor, belki o cırtlı beyaz spor ayakkabıları yok ama yürüdüğü yolların izleri duruyor ayaklarında.
Saatlerin hiç durmadığı, zaman kavramının göreceli olduğu bazen çiçekli bazen dikenli bu yolda vazgeçmek de yol seçmek de bir yol…